مراقبت، بذر سعادت است .
فناء حاصل نمى شود جز با توجّه و مراقبت تام و آن چه شرط است دوام مراقبه است که « إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلَائِکَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ » ، سوره فصّلت ، آیه ی 30 ؛ در حقیقت کسانى که گفتند : پروردگار ما خداست‏ سپس ایستادگى کردند فرشتگان بر آنان فرود مى‏آیند [و مى‏گویند] هان بیم مدارید و غمین مباشید و به بهشتى که وعده یافته بودید شاد باشید.
خوپذیر است نفس انسانى ، انسان به هر چه رو کند آن مى شود.
چطور یک قطعه زغال در اثر مجاورت با آتش برافروخته مى شود، انسان هم بر اثر مراقبه و هم نشینى با ملکوت ، الهى مى شود و مى فرمودند:
استاد مرحوم علاّمه طباطبایى رحمه الله در خلوتى به من فرمودند : آقا! هر وقت (روز) که مراقبتم قوى است تمثّلاتم صاف تر است .

صراط سلوک / حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله